Şimdilerde renkli fotoğraflar da pek tabi sanattan sayılıyor değil mi? Fakat bir zamanlar bu böyle değildi. Nitekim renkli fotoğraflar daha çok reklamların afişleri, saçma magazin gazeteleri ve düğün fotoğraflarıyla özdeşleştiriliyordu. Tam da bu vakitlerde yani 1960larda yaşayan Joel Meyerowitz durumu şu sözler ile özetliyor: “Ciddi fotoğraf camiası dünyaya siyah beyaz bir filtreden bakıyordu. Renkli fotoğraf ticari ve amatörce görülüyordu. Ama umurumda değildi, bunlar renklerdi!"
Meyerowitz renkli fotoğrafın da sanattan sayılmasında büyük rol oynamıştır çünkü bizzat renkli olarak harikulade fotoğraflar çekmiştir. Örnek olarak 1967 senesinde Paris’te çektiği bu ilginç fotoğrafı gösterebiliriz:
Fotoğraflarında estetikten çok içeriğe önem veren Joel Meyerowitz burada adamın düşmesinden çok, ona kimsenin yardım etmeyişini daha doğrusu görmezden gelişini mizah konusu ediniyor.
Kendi sözleri ile mükemmel görüntüyü almanın bir formülünün bulunmadığını söylüyor Meyerowitz: "Bu sezgisel bir şey. Fotoğrafçılık iki kere düşünmeyle ilgili bir şey değildir, her şey bir anda olur ve sonra geçer gider. Ya önünüze geleni değerlendirirsiniz ya da onu kaybedersiniz. Bu bir savaştır. İçgüdüleriniz 'oraya git, o kişiye git, hayır bu değil, o' der. Kıvılcımı yakalamalısınız."
Hiçbir Şey Onu Fotoğrafçılık Tutkusundan Vazgeçirememiştir
11 Eylül sonrası New York’ta “no-photography” politikasının uygulanması bile yalnızca onun fotoğrafa olan aşkını körüklemiştir. Öyle ki bir grup dedektif ile arkadaşlık kurarak üzerinde belediye başkanlığı fotoğrafçısı' yazılı bir NYPD rozeti almış ve 11 Eylül üzerine bir fotoğraf arşivi kurmuştur.
Comments